Το στοίχημα της Ελένης

Πρώτα απ’ όλα, να διευκρινίσω ότι δεν γράφω αυτές τις λίγες αράδες επειδή η Ελένη είναι γυναίκα. Στα παλιά μου τα παπούτσια αυτός ο κάκιστα εννοούμενος φεμινισμός, αυτή η βλακώδης κολυμβήθρα του Σιλωάμ του τύπου «εμείς οι γυναίκες να στηρίξουμε γυναίκα». Την λογική της ποσόστωσης τη θεωρώ για τα μπάζα: Ταγιεροφορούσες και κοστουμαρισμένοι δεν είναι δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Έντιμοι και ανέντιμοι, ναι. Οραματιστές και καιροσκόποι, ναι. Ιδεαλιστές και λαμόγια ναι. Ευφυείς και ηλίθιοι ναι. Αλλά όχι άντρες και γυναίκες! Έτσι για να μην φανταστεί κανείς ότι μια γυναίκα – μέλος στηρίζει μια γυναίκα Πρόεδρο! Δεν είμαι δίπλα στην Ελένη γιατί είναι γυναίκα. Είμαι δίπλα στην Ελένη γιατί είναι ικανή. Είμαι δίπλα στην Ελένη γιατί έχει ένα όραμα!
Κι αυτό το όραμα το είχε από νέα κοπέλα. Από τότε που οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν στους διαδρόμους των δημοσιογραφικών γραφείων. Από τότε που είχαμε τις γραφομηχανές κι όχι τους κομπιούτορες. Νέα κοπέλα κι είχε αυτό που έλεγα εγώ «το σύνδρομο της μάνας». Όταν υπήρχε πρόβλημα, η Ελένη είχε πάντα χρόνο να ακούσει τον συνάδελφο. Κι αν δεν είχε χρόνο, τον έβρισκε. Έκοβε το λαιμό της, αλλά τον έβρισκε. Και προσπαθούσε να σκεφτεί μια λύση. Κάτι να προτείνει. Κάπως να αντιδράσει… Κάπως να απλώσει το χέρι… Στο συνάδελφο που υπέφερε, που βρισκόταν σε αδιέξοδο, που ο δικός του άνθρωπος ήταν στο νοσοκομείο, που δεν είχε από που να πιαστεί. Το χέρι της Ελένης ήταν πάντα εκεί, έτοιμο να σφίξει το δικό του…
Όταν ξεκίνησε την πορεία της στον ΕΔΟΕΑΠ, βρέθηκαν κάποιοι φίλοι που της τα χωσαν:
-    Ρε Λενιώ, έλεος πια! Γιατί δεν κάθεσαι στα αυγά σου; Τόσα χρόνια, τρέχεις σαν τρελή σε δυο και τρεις δουλειές παράλληλα. Ανάσα δεν έχεις πάρει. Μεγάλωσες ένα παιδί, ένα παλικάρι που το βλέπεις και το καμαρώνεις! Κατέβασε ταχύτητα, βάλε point mort, χαλάρωσε ρε παιδί μου! Κοίτα να χαρείς λίγο τη ζωούλα σου!
Αυτό που δεν ξέρανε είναι ότι η Ελένη δεν ΜΠΟΡΕΙ να χαρεί τη ζωούλα της όταν υποφέρει ο άλλος δίπλα της. Νιώθει μισός άνθρωπος, νιώθει λειψή κι ακρωτηριασμένη.  Η Ελένη πρέπει να προσφέρει, να βοηθάει, να δίνει τις μάχες της. Γιατί λοιπόν αυτή ειδικά τη μάχη; Γιατί αυτόν ειδικά τον αγώνα; Και γιατί είμαστε δίπλα της;
Γιατί η Ελένη Σπανοπούλου επαγγελματικά θα μπορούσε πια να λουφάρει κανονικά και με τον νόμο. Να την αράξει, ρε παιδί μου. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Τα στοιχήματα που έβαλε με τον εαυτό της τα κέρδισε. Όμως αυτό είναι το σημαντικότερο, το μεγαλύτερο στοίχημα: Στοίχημα καρδιάς!
Και δεν είναι η επαγγελματική ανέλιξη. Δεν είναι οι οικονομικές απολαβές. Είναι τα φωτεινά μάτια του μικρού παιδιού που μπορεί να κάνει στο εξωτερικό μια θεραπεία ανέφικτη στον τόπο του. Είναι το χαμόγελο του συνταξιούχου συναδέλφου! Είναι το δικαίωμα όλων μας. Στην υγεία, στη θεραπεία, στην αξιοπρέπεια!   
Αυτό τελικά είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που βάζει τώρα η Ελένη Σπανοπούλου! Γι’ αυτό την χρειαζόμαστε, γι’ αυτό την στηρίζουμε, γι’ αυτό την ψηφίζουμε!
Καλό κουράγιο, Λενιώ! Στάθηκες πάντα δίπλα μας. Καιρός να σταθούμε κι εμείς δίπλα σου!
                  
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ